DEPRI en door – epub

Is een zware depressie botte pech of heeft het universum iets voor jou in petto om van te leren? Ik leerde uiteindelijk op die laatste manier naar mijn ziekte te kijken. Na 9 maanden vechten om weer beter te worden kwam ik tot het inzicht dat ik wellicht toch iets te leren had. Dat het universum het beste met me voorhad. Dat inzicht was één ding, maar toen was er nog een lange weg terug. Hoe dat in zijn werk ging lees je in deze epbu DEPRI, en door.

In dit boek beschrijf ik hoe Usolath dit allemaal voor me orkestreerde. Usolath: de universal source of love and total happiness lieten mijn zorgeloze leventje plotsklaps als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hoe ik letterlijk binnen tien minuten in een acute depressie terechtkwam die me anderhalf jaar lang in de houtgreep hield. Zou ik ooit nog beter worden? Wilde ik nog wel leven? Wat moest ik hier van leren?

Ik brandde volledig af en wist met vallen en opstaan weer uit mijn as te herrijzen om daarna als een feniks boven mezelf uit te stijgen. Diezelfde Usolath die me liet instorten, hielp me net zo hard ook weer op te krabbelen. Ik kwam erachter dat Usolath tot mijn beste vrienden behoorde. Voortaan leef ik met Usolath als mijn kompas: Go with the flow………

Openhartig en kwetsbaar probeer ik de donkerste dagen uit mijn leven te beschrijven, waaronder mijn flirts met de dood. Het toont de spelonken van mijn ziel. Blij dat het me overkomen is? Ik antwoord met een volmondig ja. Door mijn crash heb ik heel veel geleerd. Onder aan de streep heeft mijn depressie me enorm veel gebracht. Het is figuurlijk het pad van de feniks geworden. Volledig crashen, helemaal opbranden en herrijzen uit mijn as. Op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Depri en daarna doorgaan als nooit tevoren.

Lees meer over de auteur Chef Petroes

*betreft epub file. De e-reader wordt niet meegeleverd.

Boekfragment 1

“…Aan het einde van de middag vertrok het bezoek weer, maar binnen een half uur waren ze weer aanwezig. Alleen deze keer via e-mail. Mijn vroegere collega was zo geschrokken van mij, eigenlijk van wat er nog van mij over was. Ze had me al ruim een jaar niet meer fysiek gezien en zij kon dus echt het verschil zien. Zij zag daarom als geen ander hoe slecht het met me ging. Ze had meteen toen ze in de auto zat haar telefoon gepakt en mij een e-mail geschreven. En het was best een lange e-mail, zeker als je weet dat hij op een mobiele telefoon was geschreven.

De boodschap was duidelijk. Je moet nu iets doen, je moet nu ingrijpen. Als je dit werk blijft doen, ga je kapot. Het lag natuurlijk niet aan het werk of het bedrijf, het lag aan mij. Iedere baan of bedrijf was nu te zwaar voor me. Als je op deze manier blijft doorgaan in je leven gaat het vroeg of laat heel erg fout. De boodschap kwam hard aan. Natuurlijk wist ik wel dat het goed mis was, maar tegen beter weten in denk je altijd nog wel dat het meevalt. Nu had iemand die ik goed kende mij met de boodschap geconfronteerd. Bij die ene e-mail bleef het niet. De dag erna kreeg ik ook nog een e-mail met allerlei tips en ook een aantal vacatures. Het was enorm goed bedoeld, maar met alleen ander werk was het tij niet meer te keren.…”

Boekfragment 2

“…En toen was het weer psychologendag. Het zou mijn tweede bezoek aan de psycholoog worden. Nog steeds wist ik niet of het bezoek van twee weken geleden nu zo’n groot succes geweest was. Laat ik het er maar op houden dat ik er heel veel meer van verwacht had. De ervaring van vorige keer zou deze sessie wederom niet overtroffen worden.
Van mijn vorige bezoek wist ik de weg nog te vinden naar de wachtruimte. Deze keer zaten er wel wat meer mensen aan de wachttafel. Schijnbaar waren er meer mensen die psychologische hulp nodig hadden. Ik was in elk geval niet de enige die door gekte was overvallen. Deze keer werd ik als eerste opgehaald uit de wachtkamer. Ze gaf me een hand en vertelde dat we weer naar boven gingen. Ze liep voor me uit de trap op. Het viel me op dat ze een iets te strakke spijkerbroek aan had. Ze had een mooi en sportief gebouwd lichaam, maar deze jeans stond haar toch echt niet. Soms moet je niet over-accentueren en in dit geval was dat zeker zo.

Ik mocht weer in dezelfde fauteuil gaan zitten als vorige keer. Ze ging tegenover me zitten. Het bleef heel even stil en toen vroeg ze me hoe afgelopen twee weken waren gegaan. Iets beter, maar daar hield dan ook meteen alles wel mee op. Ik vertelde dat ik weer iets meer houvast gevonden had, maar dat ik nog frequent dacht aan of ik nog wel verder wilde leven. Als ik dan nog verder wilde leven was de vraag hoe dat er dan uit zou moeten zien. Ze antwoorde dat ze mij weer meer zingeving in het leven wilde geven en dat ze daar een soort plan van aanpak voor had gemaakt. Waar het op neerkwam was dat ze op basis van ons vorige gesprek een verslag had geschreven rondom mijn problematiek en hoe ze dat aan wilde gaan pakken om het op te lossen. Ik kreeg twee a4’tjes in mijn handen gedrukt en ze vroeg of ik die door wilde lezen en als ik het er mee eens was of ik ze dan wilde ondertekenen.…”