DEPRI, en door – paperback

Is een zware depressie botte pech of heeft het universum iets voor jou in petto om van te leren? Ik leerde uiteindelijk op die laatste manier naar mijn ziekte te kijken. Na 9 maanden vechten om weer beter te worden kwam ik tot het inzicht dat ik wellicht toch iets te leren had. Dat het universum het beste met me voorhad. Dat inzicht was één ding, maar toen was er nog een lange weg terug. Hoe dat in zijn werk ging lees je in deze paperback DEPRI, en door.

In dit boek beschrijf ik hoe Usolath dit allemaal voor me orkestreerde. Usolath: de universal source of love and total happiness lieten mijn zorgeloze leventje plotsklaps als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hoe ik letterlijk binnen tien minuten in een acute depressie terechtkwam die me anderhalf jaar lang in de houtgreep hield. Zou ik ooit nog beter worden? Wilde ik nog wel leven? Wat moest ik hier van leren?

Ik brandde volledig af en wist met vallen en opstaan weer uit mijn as te herrijzen om daarna als een feniks boven mezelf uit te stijgen. Diezelfde Usolath die me liet instorten, hielp me net zo hard ook weer op te krabbelen. Ik kwam erachter dat Usolath tot mijn beste vrienden behoorde. Voortaan leef ik met Usolath als mijn kompas: Go with the flow………

Openhartig en kwetsbaar probeer ik de donkerste dagen uit mijn leven te beschrijven, waaronder mijn flirts met de dood. Het toont de spelonken van mijn ziel. Blij dat het me overkomen is? Ik antwoord met een volmondig ja. Door mijn crash heb ik heel veel geleerd. Onder aan de streep heeft mijn depressie me enorm veel gebracht. Het is figuurlijk het pad van de feniks geworden. Volledig crashen, helemaal opbranden en herrijzen uit mijn as. Op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Depri en daarna doorgaan als nooit tevoren.

Lees meer over de auteur Chef Petroes

Boekfragment 1

“…In de spreekkamer zie ik een volledig uitgebluste man tegenover me. Ook de blikken van zijn vrouw zeggen me genoeg. Ik zie niet vaak mensen die zo ver zijn afgedwaald van wat ze eerst waarschijnlijk waren. Wat me het meest bij blijft van dat gesprek is de uitgeblustheid of is het verslagenheid. “Wat kan ik een werkgever nog bieden, niemand zit toch op mij te wachten, wat kan ik nog?”, in volledige overtuiging gezegd. Ik weet nog dat ik gezegd heb het daarmee niet eens te zijn want alle competenties zijn niet zomaar weg. Maar dat benadrukken heeft nu geen zin. Eerst even rust. En gelukkig (verzekeringstechnisch) kan ik even die rust geven.

Ik heb me iedere keer weer verbaasd over hoe groot jouw vooruitgang was. Het was echt een metamorfose vanaf het eerste gesprek tot aan het laatste spreekuur. Prachtig om te zien. En ik ben ook heel blij dat het jou gelukt is. Jij bent degene die het gedaan hebt, niemand anders.

Het is echt heel knap van je dat je jezelf er zo goed bovenop hebt geholpen. Ik was stil toen je over het boek vertelde en ik was heel stil toen ik “mijn” hoofdstuk las.

Daarom hoop ik je nooit meer te zien in de arbeidsdeskundige-klant relatie want dan gaat het niet goed met je ;-).

Voor nu: het ga je goed, geniet van je vakantie straks en het allerbeste gewenst!….”

Arbeidsdeskundige UWV
mei 2016

Boekfragment 2

“…Toen kwamen de eerste tranen bij me op en met mijn laatste beetje waardigheid probeerde ik er nog tegen te vechten. Het lukte niet meer. Velen kennen dat gevoel wel op een begrafenis of crematie; dat je je tranen probeert te onderdrukken. Meestal lukt dat dan ook wel, maar op het moment dat het echte afscheid komt van de overledene lukt dat bij veel mensen voor een kort moment even niet. Dat gebeurde bij mij dus ook, maar dan voor een langere periode en zonder dat er een duidelijk aanwijsbare reden was. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en dat is bijna 48 uur zo doorgegaan.

Huilen zonder een relevante reden, huilen als uitlaatklep. Hoe bizar. Waar ik de eerste minuten nog probeerde te stoppen met huilen, overviel me al snel de gedachte dat het me allemaal niets meer kon schelen. Het gevoel laat zich niet makkelijk in woorden uitdrukken, net zoals verliefd zijn zich heel moeilijk laat beschrijven. Je kan wel enkele symptomen noemen, maar het gevoel, die innerlijke energie,…..dat blijft moeilijk te benoemen en is ongrijpbaar. Alleen als je zelf zoiets hebt meegemaakt, kan je je enigszins voorstellen hoe dat bij iemand anders in zijn of haar hoofd voelt…”